منو چشام دوباره به مشهدت رسیدیم/همه غما یادم رفت تا که گنبد و دیدیم
دستم رفت روی سینم /تا که سلام بهت داد دیدم خودم رو بازم تو راهروی گوهرشاد
برای تووووو میخونم بازم قطار مشهد/نذری مادرم رو ادا کردم با حسرت
دلم چه غصه داره /چشام ابر بهاره
گناهامو ندیدی/ راهم دادی دوباره
سحرای حریمت هرگز یادم نمیره/نوکری تو اقا تو عالم بی نظیره
صدای ربنای قبل نماز صبحات/وقت غروب شلوغه پنجره فولاد اقا

خدا بابامو خیر داد اسم تو رو یادم داد / هر سال ز سفره تو روزی سالمو داد
به رعیتت نگاه کن یه کم براش دعا کن / سال بعد اربعینی راهی کربلام کن

(شاعر ؟؟؟)

بچه محله امام رضا

 موره میبینی که شر و با صفایُم        بچه ی محله ی امام رضایُم

زلزلیم، حادثیم، بلایم               بچه ی محله ی امام رضایُم

هر روز جمعه دلومه مبندم            به پینجله طلا و ورمگردُم

کار و بارم ردیفه با خدایم              بچه ی محله ی امام رضایُم

به موبگو بیا به قله قاف              اصلا مو ره بزر همونجه علاف!

قرار مرار هر چی بیگی مو پایم       بچه ی محله ی امام رضایُم

دروغ ، مروغ نیست میون ما باهم          الان به عنوان مثال تو حرم

چند روزه که تو نخ کفترایم             بچه ی محله ی امام رضایُم

چشم موره گیریفته چنتا کفتر          گفته خودش: چنتاشه خواستی وردر

الان درم خادماره مپایم            بچه ی محله ی امام رضایُم

کفتراره که بردم از روگنبد               مرم مو واز تونخ رفت وآمد

تو نخشه او گنبد طلایم          بچه ی محله ی امام رضایُم

گنبده نصب شب مده به دستم        او گفته: هر وخ که بییی مو هستم

مویم که قانع و بی ادعایم            بچه ی محله ی امام رضایُم

وخته میبینم توی عالم همه        ازش میگیرن و مگن واز کمه

گنبدشه اگر بده رضایم           بچه ی محله ی امام رضایُم

گنبد وممبد نموخوام باصفا         سی ساله پای سفره ای آقا

منتظر یک ژتون غذایم             بچه ی محله ی امام رضایُم

قاسم رفیعا

فیلم شعر

بسم الرب الرضا

نوشتم نامه ای با خط کوفی

                                  علی موسی الرضا خیلی رئوفی